[ნაწყვეტი სოსიკო მელიქიშვილის მოგონებებიდან ალექსანდრე ყაზბეგის შესახებ, 1924 წ.]
მე და ასიკო ცაგარელი, ჩვენი დრამაგურგი, თითქმის ყოველ დღე დავდიოდით სანდროსთან. სანდრო გვიკითხავდა ხოლმე თავისს ლექსებს, ასიკო უქებდა, მე კი ვუწუნებდი, არ უვარგოდა ლექსი, ხორკლიანი იყო, ლექსად არ იყო შეკრული, არც რითმა, არც აზრი.
გზაში ვეტყოდი ხოლმე ასიკოს:
„ბიჭო, არა გცხვენიან, რომ იმ უხეირო ლექსებს უწონებ?“
ასიკო მეტყოდა:
„სანდროს ერთი სპილოს ძვლის ხანჯალი აქვს, ოქროს ჩუქურთმიანი, მინდა ის დავცინცლოვო“.
