★ „ეს მიკიტანი აბრაგუნე - ის აბრაგუნეა, ტფილისში რომ თოთხმეტი ფაიტონით ქეიფობდა. იგი ნამდვილი ბოჰემა იყო, მის დუქანში პოეტები ხშირად იკრიბებოდნენ. ერთხელ მისი სახედარი ჰაერში „შარითაც“ აიყვანეს. აბრაგუნე მოჰკლა მისივე დუქნის მეარღნემ პირადულ ნიადაგზე“.
აბრაგუნეს სახედრის ჰაერში „შარით“ აყვანა 1882 წლის ამბავი უნდა იყოს, როდესაც თბილისში მყოფი კავალერი ბედე, მუშტაიდში, თავისი ჰაეროსტატით ჰაერში აეშვა.
„მეტად კარგი საყურებელი იყო ბ. ბედეს გიმნასტიკური მოქმედება ჰაერში, როდესაც ცალ-ფეხ ჩამოკიდებული გაიტაცა უზარ-მაზარ ჰაეროსტატმა. რამდენიმე წამს შემდეგ, როგორც ჰაეროსტატი, ისე ბედე, ბუზის ოდენა მოჩანდნენ...“, - გაზეთი „დროება“, 27 ნოემბერი, 1882 წ.
აღსანიშნავია, რომ
გაზეთ „Кавказ“-ის [#321] ცნობით, რამდენიმე დღეში, 5 დეკემბერს, კვლავაც მუშტაიდის ბაღთან ახლოს, ჟან ბედეს უკვე მესამედ ჰქონდა დაგეგმილი აფრენა საჰაერო ბუშტით, ოღონდ ამჯერად ცოცხალ ვირთან ერთად. სწორედ ეს სახედარი უნდა ყოფილიყო აბრაგუნეს საკუთრება.
აბრაგუნე იაკობა, როგორც მას დავით გივიშვილი მოიხსენიებს,
12 აგვისტოს, შუაღამეს, პირადულ ნიადაგზე ხანჯლით სასიკვდილოდ დაუჭრია მისივე დუქნის მეარღნეს; „ბოლნიცაში“ თითქოს მისი გადარჩენის იმედიც გაჩნდა, თუმცა, იაკობა აბრაგუნე ორ დღეში გარდაიცვალა.აი, როგორ აღწერს მის დაკრძალვას 1885 წლის
გაზეთი „დროება“:★ „თბილისის მოქეიფე ხალხმა დიდის ამბით დაასაფლავეს კინტო აბრაგუნე. თბილისში ძვირად შეხვდებით ვისმეს, რომ აბრაგუნეს სახელი არ გაეგონოს, ამ სახელს ბევრი გაუტყუილებია დიდუბისაკენ, სადაც აბრაგუნეს ჰქონდა დუქანი. ოთხმა ზურნამ და რამდენიმე არღანმა გააცილა აბრაგუნე. ძმაბიჭები ერთობ დაღონებულნი მიჰყვებოდნენ გულუხვს მასპინძელს, რომელიც ხშირად მასპინძლობისათვის არა თუ არას ართმევდა, „ცუდად“ დარჩენილებს პირიქით აჭმევდა, ასმევდა და ჯიბის გროშებსაც აძლევდა ხოლმე“.
მათი ლექსებიდან აბრაგუნეს შესახებ არაერთი საინტერესო ფაქტი ხდება ცნობილი:
დიდუბეში ვაჭრობდა, ღვინითა, სასმელითა,
ყველას თავს აყვარებდა თავის საქციელითა,
ხუმრობით, ოხუნჯობით, ენითა მეტყველითა,
ბევრი გაჭირებულიც ცხოვრობდა მის ხელითა,
არა შურდა სიკეთე, არ უყვარდა ძუნწობა.ამ ლექსიდან ასევე ვიგებთ, რომ გარდაცვალებამდე ცოტა ხნით ადრე, საავადმყოფოში მისი თანხმლები ერთ-ერთი პირი საკუთარ დუქანში გააგზავნა, შემწვარი ვარიის მისატანად, თუმცა, უკან დაბრუნებულებს იაკობა აბრაგუნე გარდაცვლილი დახვდათ...
მის დაკრძალვას უამრავი ადამიანი უნდა დასწრებოდა - „
ხალხში ტევა არ იყო, რიცხვი გაუგებარი, ეცილებოდა ზიდვას უცხო, თუ მეგობარი“, ხოლო სასახლის მიწაში ჩასვენების შემდეგ, მისი საფლავი მუჭით ჩაყრილი მიწით შეივსო, ისე, რომ, როგოც გივიშვილი აღნიშნავს, ნიჩაბიც კი არ გამოუყენებიათ...დასაფლავების შემდეგ, აბრაგუნეს ანდერძის მიხედვით,
„დაიწყეს ზურნების კვრა, აგრეთვე არგნებისა...“რაც შეეხება მკვლელს, როგორც გომელის ლექსით ვიგებთ, კაცი, რომელმაც აბრაგუნე სასიკვდილოდ დაჭრა, თავად ჩაბარებია პოლიციას და მისთვის იმწუთას ციხეში უკრავთ თავი...
საგულისხმოა, რომ პოეტურ გამოხმაურებას, რაც აბრაგუნე იაკობას მკვლელობას მოჰყვა, გაზეთი
„დროებაც“ შეეხო:
★ „როგორც ეტყობა, უბრალო ხალხიც მისდევს ლიტერატურას და თავისებურად იკმაყოფილებს თავის სულიერსა და გონებრივს ინტერესებს.
თუ ჩვენ არ შეგვიძლია დავიკვეხოთ, რომ ხალხის ფიქრი და ინტერესი ვიცით და იმის დაკმაყოფილებას ვცდილობთ, სამაგიეროდ, თვითონ ხალხი ზრუნავს და არც ერთს ცხოვრების მოვლენას, რომელიც მისთვის საინტერესოა, ჩვენსავით გულ-გრილად გვერდს არ აუვლის ხოლმე.
ეს ორი კვირაა, რაც ძალადობით მოჰკლეს ვიღაც იაკობა მედუქნე [აბრაგუნე] და თბილისის ხალხის სულიერის ვითარების მცოდნე გულ-უბრყვილო მწერლებმა მთელი თავისი ხელოვნება დაასრულეს, რომ ღირსეულად შეემკოთ თავისი ლექსებით ეს ხალხისათვის საინტერესო მიკიტანი“.
